Wervelbreuk door osteoporose
Wat?
Osteoporose of botontkalking is een veel voorkomend ziektebeeld dat meestal ontstaat na de leeftijd van 50 jaar en meer voorkomt bij vrouwen dan bij mannen. Dit kan aanleiding geven tot breuken ter hoogte van de wervels, de zogenaamde indeukingsfracturen of ingezakte wervels. Deze breuken kunnen ontstaan na een banaal accident bijv. een lichte val of het heffen van een zwaar voorwerp of zelfs spontaan na bv niezen of hoesten.
Wie?
Gezien osteoporose in belangrijke mate gelinkt is aan menopauze zien we dit voornamelijk bij vrouwen ouder dan 50 jaar. Ook bij mannen komt osteoporose voor, doch in veel mindere mate.
Symptomen
Deze breuken geven meestal belangrijke pijnklachten ter hoogte van de rug en kunnen zo aanleiding geven tot verminderde beweging, oppervlakkige ademhaling, met in het slechtste geval longontsteking tot gevolg.
Diagnose
Op een klassieke RX kan meestal de diagnose gesteld worden. Om zeker te zijn dat het gaat om een recente breuk en om ander onderliggend lijden zoals kwaadaardigheid uit te sluiten is bijkomende botscan en/of NMR aangewezen.
Behandeling algemeen
In eerste instantie kan behandeling bestaan uit relatieve rust en pijnstilling. In sommige gevallen wordt ook een 3-puntscorset voorgeschreven.
Onderzoeken
Radiologisch onderzoek
Radiologie of medische beeldvorming richt zich op het in beeld brengen en interpreteren van afwijkingen in het lichaam. Vroeger werd er voornamelijk gebruik gemaakt van röntgenstralen. De discipline is de laatste jaren zeer sterk gegroeid en omvat nu naast RX en CT, echografie en MRI.
Lichamelijk onderzoek
In een orthopedische context richt het lichamelijk onderzoek zich op het beoordelen van het bewegingsapparaat om de oorzaak van pijn, functieverlies of afwijkingen te achterhalen. Het onderzoek start met inspectie, waarbij de stand, symmetrie, spiermassa en eventuele zwelling of roodheid worden beoordeeld. Vervolgens worden palpatie, bewegingsonderzoek en specifieke testen uitgevoerd om gewrichten, spieren, pezen en ligamenten te evalueren. Bij het bewegingsonderzoek wordt onderscheid gemaakt tussen actief en passief bewegen om te bepalen of de beperking door pijn, spierzwakte of gewrichtsstijfheid wordt veroorzaakt. Tot slot kunnen provocatie- en stabiliteitstesten helpen bij het lokaliseren van letsels of instabiliteit. Het lichamelijk onderzoek vormt samen met de anamnese de basis voor een gerichte orthopedische diagnose en verdere behandeling.